نه زمستان می رود...

نه بهار می آید ...

در بی فصلی

تبـــــــــاه مي شويم ما درختـــــــــــــــــان بلاتکليف....

بگذار س _ ک _ و _ تـ  قـــــانون زندگی من باشد…

وقتی وآژِه ها درد  را نمی فهمـــــند…

هـــرکــســی بــرایِ خــودکـُـشـی
راهــی را انـتـخـاب میــکـنـد ...
مـــن ...
"زندگی اجباری" را انـتـخـاب کـردمــــ!!!

بعضـــی چیــزهــا رو
بـــایـــد بنــــویســم　
نــه بـــرای اینکــه
همــه بخـــونـن و بگــن" عالیــه "　
نــه...
بــرای اینکــه خفـــه نشـــم...
همیــــن...!

"دلـــــــــــم" ...

یــ ــک کوچـــ ــه ی بـــ ــن بستـــــ میـــ ــخواهـــد ...
و یـــــــ ـک باران نــــــم نـــــــم ،...
و یـــــــــ ـک "خـــــــــــدا" ...

وقتـی تَمـــامـ اِحســـاس دِلتنگـیتــ را
بــا یـک بـه مَــن چــه
پــاسـخ میگیـــری
بـِـه کســی چـِــه
کـِــه چِقـــدر تَنهـــــایــی !!!

هَـميشه بـايد کَسـي باشد
کـــہ مــَعني سه نقطههاے انتهاے جملههايَتـــ را بفهمد
هَـميشه بـآيد کسـي باشد
تا بُغضهايتــ را قبل از لرزيدن چـآنهات بفهمد
بـآيد کسي باشد
کـــہ وقتي صدايَتــ لرزيد بفهمد
کـــہ اگر سکوتـــ کردے، بفهمد...
کسي بـآشد
کـــہ اگر بهانهگيـر شدے بفهمد
کسي بـآشد
بفهمد کـــہ درد دارے
کـــہ زندگي درد دارد
هميشه...

اگر کسی نبود پر بکش به سوی او

بچه که بودم نقاشی میکشیدم
بزرگتر شدم از هیجان جیغ میکشیدم
فهمیدم چه خبره دور و برم ، درد کشیدم
حالا دیگه نه درد میکشم نه جیغ نه نقاشی !!!
سیگار میکشم …

همه میگویند من سردم...

آری سردم...

گرمای وجودم را گم کرده ام...

همه میگویند من بی احساسم...

آری بی احساسم...

قلبم از شدت سرما یخ زده...

دلم یک تصادف  " جـــــــــدی" میخواهد !

      پر سرو صدا . . .

               آمبولانس ها سراسمه شوند و                

                               کار از کار بگذرد . . . !                              

گاهی " پروانه ها " هم

اشتباه عاشق میشوند!

به جای "شمع" گرد چراغ های 

                                  "بی احساس"                                   

                                           خیابان میمیرند...                                        

گاه سرسری رد شو و زندگی کن

"دقت"، دق ات می دهد!!!

 

"دُنـیـاے مـَجـازے" شـلـوغ تـَریـטּ سَـرزمـیـטּ تَـنـهـایـے استـــ ...

بـا هـَمــہ کـَســ هَستـے و

بـا هیــچ کـَســ نـیـسـتـے !!!

اِنـصـــآفــــ نـیـستــــــ

کــه دُنـیــآ آنـقـَـدر کـوچَـکـــــ بـآشـَــ

د
کــه آدَمـ هــآےِ تـکـرآرِے رآ روزے صـَـد بــآر بــِبـیـنــی

و آنـقـَـدر بـُزرگــــــ بــآشَــد

کــه نـَتـَـوآنـی آن ڪٙﺳﮯ رآ ڪﮧ دلـَــ ـ ـتـــــ مـیـخواهــَـد،

حـَـتــی یـِکــــ بــآر بـبــیـنــــی...!

خــودم هم قبـــول دارم کـــهنه شـــده ام

  آنـــقدر کــهنه کــه می شــود

روی گَرد و خـــاک تنـم یــادگــاری نــوشت

...بنویس و برو ..

امروز خم شدم

  و در گوش بچه ای که مُرده به دنیا آمد آرام گفتم

  چیزی را از دست ندادی...

بعضی ها گریه نمیکنند...

اما از چشمهایشان معلوم است که اشکی به بزرگی یک سکوت

گوشه ی چشمشان به کمین نشسته....

تکرار ، تکرار ، تکرار . . .

 

ومن از این تکرار خسته ام !

 

از این بغض که سالهاست در گلویم خانه کرده

 

و این اشک که هنوز راه گونه هایم را نیافته !

 

وبه قول آن دوست "

 

خسته ام از این تکرار بی پایان که نامش زندگیست!"

نـــه ایـــــنكــــــــه زانـــــو زده باشــــم

نـــــــــه

فــــقـــط تـــنهــــــایـــــــــــى ســـــــنگیــــــن اســــــت

 

من عاشق اون دیالوگمــ کهـ

پدر ژپتو، بهـ پینوکیـــو گفتـــــــ

پینوکیو چوبی بمان، آدمــ هـــا

سنگـــــی اند...

دنیایشـان قشنگ نیستــــــ

نــگـــاهـ کـن
مـــــــی بینـــــــــی
ایــن ویــــرانــکـــده ، آثــار بــاستانـــی نــیست

مــنــــــــم

سال هاست که بر چوب دار زندگی  آویزانم...

افسوس که از کشیدن صندلی خبری نیست...

لعنت به این زندگی...